تحولات پس از جمعه سیاه اورست

تحولات پس از جمعه سیاه اورست

در محل آبشار یخی جبهه جنوبی اورست و در میانه های یخچال خومبو حدفاصل دو یال جنوبی نوپتسه و خومبوتسه بدلیل اختلاف ارتفاع کمپ 1 اورست و کمپ اصلی این جبهه علاوه بر برجهای یخی مرتفع، شکافهای عمیقی نیز وجود دارد که آنرا به یکی از خطرناکترین نقاط دنیا بدل نموده. این مکان بجز تهدیدهای سقوط برجهای یخی و یا سقوط نفرات در شکافها، هدف بهمنهای دائمی رخ جنوب غربی خمبوتسه نیز قرار دارد. بهمنهایی که بر اساس بزرگی و کوچکیشان تهدیدی جدی برای جان کوهنوردان به شمار می آیند. بخش پرتردد و البته خطرناک این مسیر که همواره همراه با ریزشهای دائمی سنگ و یخ می باشد را مزرعه ذرت نامیده اند.

متاسفانه جمعه گذشته در این بخش گروهی باربر نپالی هدف سقوط بهمنی عظیم قرار گرفتند که منجر به مرگ بیش از 12 تن از ایشان و مفقودی تعداد دیگری از باربراهای ارتفاع گردید. این حادثه تلخ بزرگترین فاجعه در تاریخ صعودهای کوه اورست به شمار می آید.

منبع: وبلاگ کوه قاف

با توجه به اینکه وبلاگ خوب کوه قاف مطالب بسیار ارزنده ای منتشر می کند ولی متاسفانه سایت بلاگسپات فیلتر شده برای دیدن این مطالب از این به بعد آن را باز نشر میکنیم در فایلی تحت عنوان فایل کوه قاف

روز جمعه 18 آوریل را میتوان به عنوان سرآغاز یک انقلاب در صعودهای جبهه جنوبی اورست دانست. انقلابی که شاید بتوان گفت شعله های آغاز آن از یکسال قبل و تهدید و سیمون مورو، اولی استیک و جان گریفت زبانه کشیده بود و با مرگ 16 شرپا در مسیر آبشار یخی خومبو به اوج رسید.
اخبار واصله از کمپ اصلی حاکی از تخلیه جبهه جنوبی اورست و بازگشت کوهنوردان به کاتماندو و احتمالا عزیمت عده ای به جبهه شمالی این کوه است. اما آنچه جای بحث دارد تهدید صورت گرفته از سوی گروه اندکی از شرپاها می باشد که سایر هموطنان خود و کوهنوردان خارجی را تهدید نموده اند تا در صورت ادامه روند صعود با ایشان با خشونت برخورد خواهند نمود.

لازم به ذکر است از سالها قبل شرپاهای نپالی به منظور تامین خانواده های خود در صورت بروز حادثه خواستار ثبت بیمه ای قابل قبول شده بودند که متاسفانه به آن بی توجهی صورت گرفت.
در نهایت با مرگ 16 کوهنورد در مسیر آبشار یخی خومبو شعله خشم شرپاهای معترض بار دیگر برافراشته گردید تا اینبار گریبان تیمهای حاضر در اورست را بگیرد.

این امر می تواند موجب لطمه شدیدی به اقتصاد گردشگری نپال گردیده و آینده این صنعت را با چالش جدی روبرو سازد

از سال 1922 که نخستین تلاشها برای صعود به اورست همراه با مرگ 7 باربر هندی همراه بود تا امروز بالغ بر 250 کوهنورد در اورست جان خود را از دست داده اند. 18 ژاپنی، 17 بریتانیایی و هندی، 10 آمریکایی و ...

و البته مردان محلی که بارها را حمل می کنند، طنابهای ثابت را نصب می کنند، کمپها را برپا می کنند و در این راه جانشان را از دست می دهند قربانیان فراموش شده این راه به شمار می آیند.
سقوط بهمن هفته گذشته 18 آوریل در حالی شمار کشته های محلی را از سال 1922 به عدد 88 تن رساند که بدون تردید بزرگترین حادثه 9 دهه گذشته در تلاشهای صورت گرفته برای فتح اورست به شمار می آمد. حادثه ای که علاوه بر غمی عمیق در میان بازماندگان شرپاهای کشته شده، به نظر آغازی است بر شورش شرپاها بر علیه جوری که در 9 دهه قبل بر آنها روا داشته شده.

حداقل 400 شرپای حاضر در کمپ اصلی اورست اقدام به ابراز شکایت از فقر و تنگدستی، منافع کم از کار و خطرات بالای فعالیت در ارتفاع نموده اند. چندین شرکت بزرگ حاضر در منطقه هم با اعلام بالا بودن میزان تنش در کمپ اصلی اقدام به فراخواندن اعضای خود کرده اند. شرپاها به صراحت اعلام نموده اند هیچگونه دشمنیی با غربی ها نداشته و تنها روی سخنشان با دولت نپال می باشد. آنها از اینکه کوهنوردان سایر کشورها میان این تنش گرفتار شده اند متاسف هستند. ولی قطعا نیاز است تا کوهنوردان و کوهستان هر دو برای اعاده حقوق ایشان، شرپاها را همراهی نمایند.

بیش از 20 سال از رواج هیاتهای تجاری در اورست می گذرد و در این مدت روز به روز بهاء حضور ایشان بالا و بالاتر رفته و می رود در حالی که بیشترین سهم را شرکتهای خدمات رسانی و دولت نپال برده و کمترین سود عاید شرپاها و باربران ارتفاع می گردد. بالاترین دستمزد برای شرپاهایی است که هر یک بیش از ده بار صعود به بام دنیا را در کارنامه دارند. ایشان برای دوماه فعالیت حدود 6000 دلار آمریکا حقوق می گیرند.

سایر شرپاها نیز به طور میانگین حدود 5000 دلار درآمد خواهند داشت. اما این رقم در مقابل سود شرکتها و دولت نپال که برای هر کوهنورد از 30 تا 120 هزار دلار پول دریافت می کنند درآمد ناچیزی می باشد!
با گرمتر شدن کره زمین یخچالهای هیمالیا نیز از این امر تاثیر گرفته و هر روز کوچک و کوچکتر می شوند. این امر حوادث زیادی را هم به همراه داشته و یخچال خومبو بدلیل شرایط خاص خود بیشترین تاثیر را از آن به خود می بیند. هر کوهنورد در یک فصل در دوره هم هوایی و صعود حداقل بین 4 تا 6 بار نیاز به عبور از این مسیر دارد که نشان از میزان در معرض خطر بودن آنها است. این خطرات در حالی شرپاها را تهدید می کند که باید عواملی چون ارتفاع زدگی، سکته قلبی و مغزی، سرمازدگی، سقوط و شکستگی و ... را هم به آن افزود. جالب است بدانیم بر اساس قوانین بیمه سقف خدمات درمانی در حوادث 575 دلار آمریکا و بیمه فوت تنها 4600 دلار می باشد، که البته در شرایط مرگ در ارتفاع پائینتر تا 3500 دلار کاهش میابد!
حال قیاس کنید این سقف خدمات را با یک سورتی پرواز بالگرد برای تخلیه مصدوم و یا اجساد که حدود 15000 دلار می باشد!

در بهار 2013 و زمانیکه دولت نپال برای راضی نمودن آنها اعلام داشت بیمه نجات را تا 10 و بیمه مرگ و میر را تا 11 هزار دلار افزایش خواهد داد. اما با وقوع حادثه مرگ 16 شرپا در روز 18 آوریل و اعطای تنها 415 دلار به خانواده قربانیان مشخص می شود مشکل هنوز پابرجاست!

آپا شرپا کوهنورد رکورددار فتح اورست که 21 بار صعود قله را در کارنامه دارد و هم اکنون زندگی خود را وقف تلاش برای بهبود آموزش در میان اقوام محلی کرده عنوان می دارد: "اغلب شرپاها صعود را انتخاب کرده اند زیرا هیچ گزینه کاری دیگری را سراغ ندارند! مردم محلی فاقد آموزش و پرورش لازم هستند. در محیطی زندگی می کنند که بجز سیب زمینی هیچ محصولی کشت نمی شود".

او اضافه نمود: "برای خارجی ها کوه نوردی سرگرم کننده و ماجراجویی است. اما برای شرپاها این یک تعهد و یک منبع امرار معاش است. "

خطرات زیاد، مزایای کم! جای تعجب نیست که آنها عصبانی باشند!

منبع: http://www.macleans.ca